අරුම පුදුමයි ජිවිතේ

සිහිනයක්දෝ මයාවක්දෝ ජිවිතේ නුබ ජිවිතේ
විටෙක හඩවයි විටෙක හිනැහෙයි
අරුම පුදුමයි ජිවිතේ........

සුවද ඉහිරෙන විකසිත කුසුමකි සුන්දරයි මේ ජිවිතේ
ගලන ගගකට හමන සුලගට
වඩා ලස්සන ජිවිතේ........

සිහිනයක්දෝ මයාවක්දෝ ජිවිතේ නුබ ජිවිතේ
විටෙක හඩවයි විටෙක හිනැහෙයි
අරුම පුදුමයි ජිවිතේ........

දිය බිදක් නැති වියලි කතරකි හඩා වැලපෙන ජිවිතේ
දුක් සුසුම් මැද තනිව වැලපෙන
විරහ ගීයකි ජිවිතේ........

සමුදෙමි කදුලට

අද රෑ නින්දේ දෙනෙත් පියාගෙන
අතිතයෙන් සමුගන්නෙමි මම්
පෙර දවසේ වු දුකත් තුරුලු කර
දුකත් රැගෙන මියදෙන්නෙමි මම්
අතීතයක් නැති නව මිනිසෙකු ලෙස
හෙට යලි පිබිදි හිනැහෙමි මම්
සැමදා මියයමි යලි උපදින්නෙමි
සමුදෙමි කදුලට මෙලෙසින් මම්

සිහිනයක් වු අතීතයේ නැවතී
හඩමින් සැමදා දුක්විදිනා මිනිසුන්
එකතු කොටගෙන ඒ දුක් සුසුමන්
මකාලනු කාලයෙ වැලි තලයෙන්

දුක අල්ලාගෙන සිහින පොදි බදිමින්
හඩමින් සැමදා දුක් විදිනා මිනිසුන්
තමකම දුරලා ආසා දුරලනු
සිනහව පමනක් දැන් ඉතිරිව ඇත

මමත්වය

කුමක් කරන්නද කවුරුන් හෝ මට
මා කියා කෙනෙකුන් නැතිනම් ලොවේ
දුකක් කොහිද මට සැපක් කොහිද මට
මා කියා කෙනෙකුන් නැතිනම් ලොවේ

තමකම නසමින් කුරුසිය දරමින් පසුපස එන්නයි ජේසුන් කිවේ
බැදිම් අතහැර මැදුම් පිලිවෙතින් එතෙර වන්නටයි බුදුන් වදාලේ
තමන් ගැනම සිතමින් මිනිසුන් මන්මුලා වි සසර වලල්ලේ...

කුමක් කරන්නද කවුරුන් හෝ මට
මා කියා කෙනෙකුන් නැතිනම් ලොවේ
දුකක් කොහිද මට සැපක් කොහිද මට
මා කියා කෙනෙකුන් නැතිනම් ලොවේ

අතීතයේ දුක්වන මිනිසා
සිහින පොදි බදියි හෙට උදෙසා
මමත්වයෙන් පිරි ඒ මිනිසා
සැමදා හඩමින් දිවිගෙවනා

 

අහසෙ පාවෙන වලාකුලේ

අහසෙ පාවෙන වලාකුලේ
කොයිබද ඔබ යන්නේ
යනවා යනවා නොනැවත යනවා
කුමකට ඔබ යන්නේ

කුමකට යනවද කොයිබට යනවද
ඔබ නෑ එය දන්නේ
හමනා මද නල ගෙනියන තැනකට
සතුටින් ඔබ යන්නේ

කුමක් කරනවද කොයිබට යනවද
අපි නෑ එය දන්නේ
ඇතින් පෙනෙනා මිරිගුව පසුපස
හතිලා දිව යන්නේ

බොලද ආදරයක්

බොලද ආදරයක් එපා මට
එපා ඔබෙන්.....//

නැගෙන හිරු... හිරු ලෙස දකිමින්
බැසයන සද ඒ ලෙස දකිමින්
ජිවිතයේ ඇති සිනහව මෙන්
දුක් සුසුමන් ඒ ලෙස දකිමින්

බොලද ආදරයක් එපා මට
එපා ඔබෙන්.....//

රෝස කුසුම් නැත ඔබට පුදන්නට
සිහින පෙලක් නැත ඔබට කියන්නට
එනමුදු සැමදා ඔබ ලග ඉන්නම්
ඔබෙ අත ගෙන මා දිවි මග යන්නම්

බොලද ආදරයක් එපා මට
එපා ඔබෙන්.....//

රොස මලින් පිරි දිවියක් නැත මට
කටු වැල් බාදක එමටයි දිවිමග
ඔබ හිනැහෙන විට හිනැහෙමි එනමුදු
ඔබ හඩනා විට එක්ව හඩන්නෙමි

අහිමි වු සෙනෙහස 2

මලක් වෙලා ඔබ පිපිලා අතු අග
සුවද විහිදවයි දසතේ
සදක් වෙලා ඔබ පායා අහසේ
අදුර බිදියි මිහිතලයේ

මලේ සුවද පමනයි හිමි මා හට
මල නැත හිමිවන්නේ
සදේ සිසිල පමනයි හිමි මා හට
සද නැත හිමිවන්නේ

මා හැරදා අද ඈතට පියබන
මාගේ කිරිල්ලියේ
සුබ පතලන්නම් ඔබගේ දිවියට
කදුලක් නෙතු අග රැදෙන වෙලේ

පෙර බවයක මා පව් කරලන්නැති
එකයි ඔබ මට හමුනූයේ
තව දහසක් වර උපදින්නෙමි මා
ඔබගේ සෙනෙහස ලබන ලෙසේ

මහිමය

අහස පුපුරා මහ හඩින්
දසත ගිනිදැල් විහිදමින්
වහින වැස්සේ ඔබේ මහිමය
දුටුවා සමිදුනි නෙත් දෙකෙන්

පාන්දර හිරු නැගෙන යාමේ
දසත විහිදෙන විහග රාවේ
කියයි මහිමය සමිදුනි ඔබගේ
ඇසුනි මට එය දෙසවනින්

වියලි කතරක ගිනි නිවන්නට
දසත දිවයන පවන් රැල්
හමන සුලගේ ඔබේ මහිමය
දැනුනි සමිදුනි හදවතින්